Een dezer dagen zullen de onderhandelaars van het nieuwe kabinet naar buiten komen met een regeerakkoord. Om de linkerflank van het CDA tevreden te houden en omdat Wilders sowieso niet wil snijden in de zorg en sociale zekerheid zal het met de geplande bezuinigen wel weer meevallen. Het is ook niet meer nodig want het CPB heeft een stipje aan de horizon gezien waarvan ze denkt dat het een zwaluw is.Van de VVD verkiezingsbelofte van 7 mijard aan lastenverlichting komt natuurlijk niets terecht. De staatsschuld loopt met 1105 euro per seconde op. Het begrotingstekort zal dit jaar uitkomen op het onvoorstelbare enorme gat van 20 miljard. Dit is geen tijd voor kadootjes aan de burger. Met zo’n krappe en wankele meerderheid in het parlement kun je van de politiek ook geen scherpe keuzes verwachten. In plaats van het fileermes wordt de kaasschaaf gehanteerd en worden op alle departementale begrotingen bedragen in de orde van enkele honderden miljoen besparingen ingeboekt, met als toverwoord efficiency winst. Die natuurlijk voor 60% in het vierde jaar zal worden gerealiseerd. Dus als het kabinet het de onvoorstelbare lange tijd van 3 jaar volhoudt zal het nog niet de helft van de besparingen hebben gerealiseerd, zelfs als alles volledig volgens plan verloopt.

Toch zal het nieuwe kabinet beloven dat begrotingstekort in 2015 zal zijn weggewerkt zelfs bij stijgende uitgaven. In de politiek betekent bezuinigen niet minder uitgeven maar procentueel minder uitgeven dan de inkomsten stijgen.

Dankzij de groeiraming van het CPB kan het nieuwe kabinet dus straks en beloven dat meer uitgeeft aan sociaal beleid en toch het begrotingstekort terugdringen. Het is te mooi om waar te zijn. En dat is het ook, vrees ik. De onderhandelaars rekenen zich zowel aan de inkomsten- als aan de uitgavenkant rijk. Het resultaat zal dan ook zijn dat de staatsschuld in 2015 nog weer hoger zal zijn en het begrotingstekort in het gunstigste geval op 3% zal uitkomen.

3% lijkt te overzien maar dat is dus 15 miljard wat de overheid op jaarbasis meer uitgeeft dan er binnenkomt. Dat is meer dan de aardgasbaten. Deze al jaren oplopende rekening wordt nu al 2 generaties doorgeschoven en ligt straks op het bordje van onze kinderen, naast het vergrijzingsprobleem. Er komt moment dat de wal het schip gaat keren en dat dit piramide spel als een kaartenhuis in elkaar stort.

Ik denk dat het tijd wordt dat we onder ogen zien dat onze politici niet in staat zijn tot begrotingsdiscipline. Ik pleit daarom voor een Wet op Begrotingsevenwicht. Het is aan de politici om de bepalen hoe ze daar invulling aan geven, maar begrotingstekorten zouden niet meer mogen voorkomen. In het belang van onze kinderen.